Ο Θεός Δε Μας Εγκαταλείπει
Όταν ήμουν νεότερος, πέρασα μία περίοδο που είχα χάσει κάθε ενθουσιασμό για ζωή. Έτσι, πήγα σε ένα πυκνό δάσος να προσευχηθώ και να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού.
«Θεέ μου;», ρώτησα. «Μπορείς να μου δώσεις έναν καλό λόγο να θέλω να ζω;»
Η απάντησή Του με άφησε άφωνο.
«Κοίτα γύρω σου», είπε. «Βλέπεις αυτή τη φτέρη και το μπαμπού;»
«Ναι, τα βλέπω!», απάντησα.
«Όταν φύτεψα τους σπόρους τους, τα φρόντισα πάρα πολύ. Τους έδωσα φως και νερό. Η φτέρη υψώθηκε γρήγορα. Το λαμπρό πράσινο χρώμα της κάλυψε σύντομα το έδαφος. Ωστόσο, από τον σπόρο του μπαμπού δεν είχε βγει τίποτα. Αλλά δεν το εγκατέλειψα.
Τον επόμενο χρόνο η φτέρη ζωντάνεψε ακόμη περισσότερο και απέκτησε άφθονο φύλλωμα. Όμως και πάλι, δεν είχε φυτρώσει τίποτα από το μπαμπού. Αλλά δεν το εγκατέλειψα.
Τον τρίτο χρόνο, από τον σπόρο του μπαμπού πάλι δεν είχε φυτρώσει τίποτα. Αλλά δε θα το εγκατέλειπα.
Τον τέταρτο χρόνο, από τον σπόρο του μπαμπού πάλι δεν είχε φυτρώσει τίποτα. Αλλά δε θα το εγκατέλειπα.
Τον πέμπτο χρόνο ένας μικρός βλαστός ξεπετάχτηκε από το έδαφος. Συγκριτικά με τη φτέρη ήταν φαινομενικά μικρό και ασήμαντο… αλλά μέσα στους επόμενους 6 μήνες το μπαμπού υψώθηκε πάνω από 30 μέτρα.
Αυτά τα 5 χρόνια ανέπτυσσε ρίζες, που το έκαναν δυνατό και του παρείχαν ό,τι χρειαζόταν για να επιβιώσει. Δε θα έδινα σε κανένα πλάσμα μου κάποια δοκιμασία που δε θα την άντεχε.
Γνωρίζεις παιδί μου, ότι όλο αυτόν τον καιρό που αγωνιζόσουν, στην πραγματικότητα ανέπτυσσες ρίζες;
Δε θα εγκατέλειπα το μπαμπού, όπως δε θα εγκαταλείψω κι εσένα. Μη συγκρίνεσαι με τους άλλους. Το μπαμπού είχε άλλο σκοπό απ’ ότι η φτέρη. Ωστόσο, και τα δύο ομορφαίνουν το δάσος. Το πλήρωμα του χρόνου θα έρθει και για σένα. Θα υψωθείς, θα φτάσεις ψηλά!».
«Πόσο ψηλά θα φτάσω;», Τον ρώτησα.
«Πόσο ψηλά έφτασε το μπαμπού;», με ρώτησε Εκείνος.
«Τόσο ψηλά, όσο μπορούσε;», ρώτησα.
«Ναι!», είπε. «Δόξασέ με, φτάνοντας όσο ψηλότερα μπορείς».
Άφησα το δάσος γεμάτος ελπίδα ξανά. Ο Θεός δε θα με εγκατέλειπε ποτέ!
Ιστορία της Παγκόσμιας Σοφίας
