Η Ηχώ
Κάποτε ένα αγόρι που ζούσε σε ένα χωριό, καθόταν και έβοσκε το κοπάδι του πατέρα του σε μία κοιλάδα. Για να περάσει η ώρα του ευχάριστα πήρε μαζί του το φλάουτό του. Καθώς ξεκίνησε να παίζει σταμάτησε απότομα τρομαγμένος. Κάποιος έπαιζε ακριβώς τον ίδιο ήχο με εκείνον!
– Ποιος παίζει φλάουτο, όπως εγώ; φώναξε.
– Ποιος παίζει φλάουτο, όπως εγώ; κάποιος επανέλαβε τα λόγια του.
– Γιατί κρύβεσαι και επαναλαμβάνεις αυτά που λέω;
– Γιατί κρύβεσαι και επαναλαμβάνεις αυτά που λέω;, ακούστηκε η ίδια φωνή.
– Έλα δειλέ, εμφανίσου!
– Έλα δειλέ, εμφανίσου!
Τρέχει τρομοκρατημένος γρήγορα στο σπίτι του, φωνάζει τη μητέρα του και της εξηγεί τι συνέβη. Αυτή πήγε μαζί του στην κοιλάδα για να διαπιστώσει μόνη της τι έλεγε ο γιος της. Μόλις φτάνουν εκεί λέει ο μικρός:
– Άκου μαμά, αυτό το κακό αγόρι τώρα θα πει ό,τι θα πω.
– Ει, πού είσαι; Εμφανίσου!
– Ει, πού είσαι; Εμφανίσου!
– Είδες μαμά;
– Γλυκέ μου, δοκίμασε να φωνάξεις: «Σε αγαπάω».
– Σε αγαπάω, είπε δυνατά το αγόρι.
– Σε αγαπάω, είπε και η φωνή.
– Μα… τι έγινε μαμά; Πώς άλλαξε; Πώς γίνεται τώρα να με αγαπάει;
– Αγαπημένε μου, αυτή είναι η ηχώ. Είναι απλά μία αντανάκλαση του ήχου. Όπως ακριβώς μπορούμε να δούμε είδωλα στους καθρέφτες, έτσι ακριβώς μπορούμε να ακούσουμε την ηχώ σε ήσυχες κοιλάδες. Ο ήχος αντανακλάται από τα βουνά. Παρατήρησες ότι η ηχώ είπε μόνο ό,τι έλεγες εσύ;
– Ναι, είπε ακριβώς τα λόγια μου.
– Η ζωή, μικρέ μου, είναι η ηχώ των σκέψεων, των λόγων και των πράξεων μας. Όταν δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε στον κόσμο, αυτό που αντανακλάται πίσω είναι επίσης το καλύτερο. Επομένως, να θυμάσαι, γιε μου, να σκέφτεσαι πάντα το καλό, να λες το καλό και να κάνεις το καλό. Έλα, πάμε τώρα σπίτι…
Ιστορία της Παγκόσμιας Σοφίας
