Η Παπαγαλία Είναι Επικίνδυνη

27 Ιανουαρίου, 2019 /

Ένας αγράμματος και αφελής άντρας εντάχθηκε στο στρατιωτικό κέντρο στρατολόγησης. Θα υποβάλλονταν για μερικούς μήνες σε μία σειρά μαθημάτων, ώστε να καταστεί επιλέξιμος για ένταξη στον στρατό.

Δυστυχώς, έχοντας ολοκληρώσει μονάχα μια εβδομάδα εκπαίδευσης, ειδοποίησαν το κέντρο στρατολόγησης πως θα τους επισκεπτόταν ένας αξιωματικός του στρατού, ο οποίος θα έπαιρνε συνέντευξη από τους εκπαιδευόμενους και θα επιθεωρούσε το είδος της εκπαίδευσης που παρείχε το κέντρο.

Ο υπεύθυνος εκπαίδευσης αυτών των υποψηφίων ανησυχούσε πολύ για τον νεοπροσληφθέντα αφελή άνθρωπο. Ωστόσο, καθώς ήταν έμπειρος στρατιωτικός αξιωματικός, γνώριζε καλά τον τύπο των ερωτήσεων που θα έθεταν στους νεοσύλλεκτους.  Έτσι, εκπαίδευσε διεξοδικά αυτόν τον άνδρα να μάθει να απαντάει σωστά τις πιο εύλογες ερωτήσεις.

Του ζήτησε πρωτίστως να θυμάται τη σειρά των ερωτήσεων. «Η πρώτη ερώτηση θα είναι: «Ποια είναι η ηλικία σου;» και εσύ θα απαντήσεις «22 χρονών». Η δεύτερη ερώτηση θα είναι: «Πόσο καιρό είσαι στο κέντρο;» και εσύ θα απαντήσεις «Δύο χρόνια». Και η τρίτη πιθανόν να είναι: «Είσαι χαρούμενος σε αυτό το κέντρο ή νοσταλγείς το σπίτι σου;». Εσύ θα πρέπει να πεις: «Και στα δύο νιώθω σαν το σπίτι μου».

Ο δόκιμος έμαθε αυτές τις απαντήσεις απ’ έξω. Την ημέρα της επιθεώρησης τού ζήτησαν να εισέλθει στο δωμάτιο των συνεντεύξεων. Ο επιθεωρητής τον ρώτησε: «Πόσο καιρό είσαι στο κέντρο;». Ο δόκιμος που απλώς θυμόταν τη σειρά των ερωτήσεων απάντησε: «22 χρόνια». Ο αξιωματικός έμεινε έκπληκτος. Έπειτα, τον ρώτησε: «Ποια είναι η ηλικία σου;» και ο δόκιμος είπε: «Δύο χρόνια». «Τι ασυναρτησίες είναι αυτές; Είσαι τρελός ή εγώ τρελάθηκα;» μούγγρισε ο επιθεωρητής. Ο δόκιμος ήρεμα απάντησε «Και τα δύο», αφού από την τρομάρα του μόνο αυτό μπόρεσε να θυμηθεί από την τρίτη ερώτηση.

Όπως καταλαβαίνουμε, είναι επικίνδυνο να παπαγαλίζουμε κάτι χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Οι μαθητές πρέπει πρώτα να κατανοούν, και ύστερα να μαθαίνουν απ’ έξω ό,τι επιθυμούν να απομνημονεύσουν, ώστε να αποκτήσουν μια σταθερή αντίληψη του τι διδάσκονται.

Ιστορία της Παγκόσμιας Σοφίας

☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸☸

Η εγγονούλα Ματίλντα, 11 ετών, γράφει:
 
 
 «Η νίκη δεν έχει σημασία»
  
Μια μέρα που βρισκόμουν στην ξιφασκία θα παίζαμε προγραμματισμένους φιλικούς αγώνες. Είχα προπονηθεί σκληρά όλο αυτόν τον καιρό και ήθελα να τους κερδίσω όλους. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι κάποιος θα ήταν καλύτερος από εμένα.
Καθώς έπαιζα τον πρώτο αγώνα, από τη σφοδρή μου επιθυμία να κερδίσω, δεν άκουγα τις συμβουλές του προπονητή μου κι έχασα. Νευρίασα πολύ και άρχισα να κάνω άσχημες σκέψεις για τη συμπαίκτρια- αντίπαλο που με νίκησε, αλλά δεν κατάλαβα τα λάθη μου. Το ίδιο επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Σε κανέναν αγώνα δεν εφάρμοσα όσα με συμβούλευε υπομονετικά ο προπονητής μου. Μετά από κάθε ήττα, γινόμουν όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο θυμωμένη, όλο και πιο αντιαθλητική. Στο τέλος, ο προπονητής μού ζήτησε να βγω έξω και να τον περιμένω στα αποδυτήρια.
Μου είπε: «Κάποιος δεν πρέπει να είναι εγωιστής για τις λίγες γνώσεις που έχει αποκτήσει. Και δεν πρέπει ποτέ να κοιτάει αφ’ υψηλού τους άλλους. Εσύ αγνόησες εμένα και υποτίμησες τον αντίπαλο. Ο εγωισμός μας πάντα θα οδηγεί στην αυτοκαταστροφή μας. Αν θέλεις να ξανά προσπαθήσεις κάν’ το με σεμνότητα και υπακοή. Αν μάθεις να εκτιμάς την ήττα, θα έχεις πετύχει ήδη μια μεγάλη νίκη».
Ακούγοντας τα λόγια του, έσκυψα το κεφάλι, κατάλαβα τα λάθη μου και προσευχήθηκα να με βοηθήσει ο Θεός, να κάνω πράξη τις συμβουλές του προπονητή μου.