Το Όνειρο Της Πέτρας

Κάποτε, υπήρχε μια μεγάλη πέτρα, στην άκρη του δρόμου, που ένωνε δυο πόλεις. Οι ταξιδιώτες συνήθιζαν να κάθονται επάνω της και να ξεκουράζονται, κάθε φορά που πέρναγαν από εκεί.

Η πέτρα ζήλευε τους ανθρώπους που μπορούσαν να μετακινούνται από εδώ και από εκεί, όποτε το ήθελαν και συχνά παραπονιόταν για τη δική της άχαρη ζωή, που την ανάγκαζε να βρίσκεται ακίνητη σε εκείνο το μέρος, χωρίς να κάνει τίποτα. Έτσι κι εκείνη την ημέρα, που ένας γυρολόγος κάθισε επάνω της για να ξεκουραστεί, η πέτρα ένιωσε ζήλια που ο γυρολόγος διέσχιζε όλη τη χώρα, πουλώντας την πραμάτεια του.

Αφού ήπιε νερό και έφαγε λίγο από το ψωμί του, ο γυρολόγος κοίταξε την πέτρα και χαμογέλασε. 

– Εσύ, είσαι πολύ τυχερή! Ζεις στο μέρος σου, δε χρειάζεται να σκέφτεσαι πώς θα τα βγάλεις πέρα, δε σου λείπει η οικογένειά σου και όλοι οι άνθρωποι σε ευγνωμονούν για το καλό που τους κάνεις! 

Η πέτρα έμεινε άναυδη! Στράφηκε προς τον άνθρωπο και τον ρώτησε απορημένη:

– Μα τι είναι αυτά που λες; Εγώ είμαι μια ασήμαντη πέτρα!

– Αυτή την εντύπωση έχεις για τον εαυτό σου; Θέλεις να σου πω και για ποιο λόγο είσαι ευλογημένη;

– Ναι, ναι, βέβαια, απάντησε όλο έξαψη η πέτρα.

– Εσύ, κάθεσαι εδώ, σε αυτό το μέρος μόνιμα και οι άνθρωποι που έρχονται σε εσένα για να αναπαυτούν, σε γεμίζουν με ένα σωρό ευλογίες και ευχαριστίες που υπάρχεις. Ευγνωμονούν τον Θεό που φροντίζει για αυτούς. Είσαι η πιο δημοφιλής και αγαπητή παρουσία σε αυτόν τον δρόμο. Και όσο για το νόημα της ζωής σου, σκέψου το έργο που κάνεις! Αμέτρητοι οι ταξιδιώτες που αναπαύτηκαν επάνω σου, χρόνια και χρόνια!

Η πέτρα παρέμεινε σιωπηλή. Το έργο, οι ταξιδιώτες και η ευγνωμοσύνη τους, δεν τα είχε σκεφτεί ποτέ έτσι τα πράγματα…

Ο γυρολόγος σηκώθηκε και αφού ευχαρίστησε την πέτρα για την ανάπαυση που του πρόσφερε, τράβηξε τον δρόμο του. 

Η πέτρα έμεινε μόνη. Όμως δεν ήταν πλέον η ίδια πέτρα. Μια ευτυχία την κατέκλυζε. Η ζωή της είχε πια ένα μεγάλο νόημα. Πρόσφερε. Πρόσφερε στους ταξιδιώτες, πρόσφερε στην Ύπαρξη, το δικό της δώρο. Πόσες πολλές ιστορίες ανθρώπων θα είχε να Του πει, όταν θα συναντούσε κάποτε Τον Θεό της…

Παγκόσμια Σοφία