Κολακεία

Κάποτε, ένα κοράκι καθόταν στο κλαδί ενός δέντρου και κρατούσε με το ράμφος του ένα λαχταριστό κομμάτι τυρί. Μια πονηρή αλεπού, που περνούσε τυχαία από το σημείο, είδε το κοράκι με το τυρί και άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια. Ήθελε να πάρει αυτό το κομμάτι τυρί κι έτσι σκαρφίστηκε μια ιδέα για το πώς να ξεγελάσει το κοράκι.

– Γεια σου, αρχηγέ των κοράκων! Δείχνεις υπέροχος, σήμερα! Κάποιος που θα σε δει καταλαβαίνει αμέσως ότι είσαι αριστοκρατικής καταγωγής. Τα φτερά σου έχουν απίστευτη λάμψη. Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα σε θεωρούν βασιλιά αυτού του δάσους.

Στην πραγματικότητα η αλεπού δεν πίστευε τίποτα από όσα έλεγε. Ήθελε απλώς να χρησιμοποιήσει την κολακεία για να πάρει το τυρί.

– Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν τραγουδάς με τη φανταστική σου φωνή για το πλήθος του δάσους, όλο το δάσος υποκλίνεται.

Ο κόρακας άκουγε όλα αυτά τα κοπλιμέντα με μεγάλη ευχαρίστηση και ξεκίνησε τη συναυλία του. Μόλις άνοιξε το ράμφος του, το τυρί έπεσε. Η αλεπού πήρε με μεγάλη ικανοποίηση το τυρί και το ευχαριστήθηκε!

– Χαχαχα! Ευκολόπιστο κοράκι! Κάθε κόλακας τρέφεται με αυτούς που θέλουν να τον ακούνε. Αντί να αναρωτηθείς εάν όλα αυτά ήταν βάσιμα και να ψάξεις τρόπους να βελτιωθείς, πείστηκες με την πρώτη κολακεία. Χαχαχα! Να ‘σαι καλά για το τυρί!

(παππούς) Αίσωπος